Potosi en Sucre

We hebben de prachtige natuur van Uyuni verlaten per bus. Na 4 uurtjes waren we al in Potosi. Potosi is een heel klein bergdorpje met als hoogte punt de zilvermijnen. Ik ben wel eens eerder in mijnen geweest, leuk zo onder de grond, met een treintje ofzo. Maar wat we nu hebben meegemaakt, echt te heftig.

We moesten ons eerst helemaal omkleden. Leuk zo`n mijnwerkers pakje. Helm op. Laarzen aan. En een zaklamp op je kop. Ook kon je wat cadeautjes kopen voor de mijnwerkers. Ik houd niet van dat commerciële gedoen, maar we deden het maar. Zakken cocoblaadjes en flessen frisdrank. Nou ik was er helemaal klaar voor. We reden de berg op en kregen wat uitleg. Deze berg heeft 500 mijn-ingangen. Er werken 15.000 mijnwerkers. Er wordt zilver en tin verzameld. En het bestaat al sinds 1780. Mooi. Hij bestaat zo lang, dat ik dacht....'nou dan gaat ie in ieder geval niet instorten met mij erin!'

Toen gingen we naar binnen. Donker, warm, stoffig, vies, krap, klein, laag......niks voor mij. Het was ook nog op 4258 meter.......dus als je nu acute hoogteziekte krijgt en op de grond neervalt ben je afgeschreven.....nergens nooduitgangen of rustpunten. Kortom, ik had al meerdere enge scenario`s in m`n hoofd. Dit kwam niet meer goed dacht ik. Toen ging ik aan het mevrouwtje vragen....hoelang gaan we nog hier lopen?? 2 uur was het antwoord. Nou toen kreeg ik het helemaal benauwd, hyperventileren en pijn op m`n borst. Ik zei dat ik eruit wilde...begon zelfs te huilen......dat mocht niet. Meestal krijg ik wel wat geregeld met tranen, maar deze vrouw keek me echt aan, zo van, er werken hier mensen 10 uur per dag en jij met je mooie blonde haren wil na tien minuten al opgeven!!! Nou lekker dan. Bjorn kalmeerde me en ik ben toch maar verder gegaan. Uiteindelijk werken hier dag en nacht 15.000 mensen, die kunnen het hier toch ook volhouden, nou dan moest mij die 2 uurtjes ook wel lukken.

Een heel diep eind de mijn in, op handen en knieën, kwamen we een mijnwerker tegen Mario genaamd. We mochten vragen aan hem stellen. De conclusie. Hij werkte er al vanaf z`n twaalfde, al 36 jaar nu. Omdat hij geen lunchpauze ofzo heeft en het heel zwaar werk is, eet hij de hele dag cocablaadjes. Ze hebben allemaal een eigen werkplek, met dynamiet breken ze de rotsen open en dan maar hopen dat er zilver achter zit. Nu is op dit moment het dynamiet erg duur, dus bikken de mannen gewoon met de hand. Tien uur per dag in het donker, stof, slechte longen, honger en benauwd. En dan zeuren wij als we in de file staan, met een kopje koffie en leuke muziek op!

Toen we Mario achterlieten hebben we hem de frisdrank en cocablaadjes gegeven. Zo zijn we nog 3 mijnwerkers tegen gekomen. Eentje met 40 kilo zilverbrokken op z`n rug. Dat moest hij naar buiten dragen, dezelfde weg als ons, op handen en knieën. Heftig. Ik zeurde al met m`n camera om mijn nek.......dat is niet te vergelijken met 40 kilo op je rug!

Na bijna drie uur kwamen we uit de mijn. Opgelucht en blij. Pfffff. Dit doe ik nooit meer. En welke idioot biedt dit aan toeristen aan?????

Sucre:
Per bus zijn we veilig een aantal dagen later in Sucre aangekomen. Wat zal ik de busreizen missen. Heerlijk zitten, Robert Long/ Paul de Leeuw en Blof luisteren en naar buiten kijken. De busreizen zijn echt onze rustmomenten......Bjorn ligt dan meestal ook te slapen.
Sucre is een leuke stad, ik denk zo groot als Amersfoort. Alle huisjes zijn wit, het ligt op een berg en er zijn veel kerken/musea en pleintjes. Pittoresk. We zijn naar de zwarte markt geweest, leuke nepkleding. Maar ja wij zijn erg groot voor hier, de truien worden naveltruitjes met driekwart mouw in ons geval. Ook zijn we naar de kapper geweest, hilarisch, we werden gewoon met de grote keukenschaar geknipt. Ach, de dooie puntjes zijn er weer af! Ook zijn we naar een voetbal wedstrijd geweest. Lache. Niveautje weinig.........en alle spelers werden weer per brancard afgevoerd, wat is dat toch in Zuid-Amerika???? Die brancard is een veelvuldig gebruikt ding! In het donker moesten we weer terug lopen (k*t eind). Door de prachtige verlichte parken. Overal kerstlampjes. Jippie.

Vandaag zijn we naar het Dinopark geweest. Met de DINOBUS, hihihihi. Zo`n erg toeristisch open tourbus! Het park: Een natuurpark waar veel resten van Dino`s zijn gevonden. Echte voetsporen, ik heb ze zelf gezien. Vroeger waren de voetsporen plat, na wat aardverschuivingen, aardbevingen en vulkanische activiteit is de grond verschoven en een steile bergwand geworden. Daardoor zijn de voetsporen niet vergaan! Super leuk en mooi.Deze plek schijnt overigens officieel de plek te zijn waar de meeste Dino sporen van de hele wereld zijn gevonden. Super leuk dus. Ook hebben we wat souvenirtjes gekocht en kijken we volop kerstfilms! Ja, we zitten helemaal in de kerstsfeer hier. Ik heb zelfs al een gluhwijn op! Hier op het plein rijdt de kerstman al rond in een lichtgevende slee!!!!

Nou lieve mensen. We wensen jullie een hele fijne kerst! Fijne feestdagen met warmte en gezelligheid! Geniet van elkaar en van het lekkere eten!
Hierna nog 1 verslagje uit Santa Cruz en dan zit het erop. Aan alles komt een eind.........(maar dat biedt ook weer nieuwe mogelijkheden)

Dikke kus en een kerstknuffel